ค่ำคืนที่มืดมิด

       Scott Robinson  เมือง Spokane รัฐวอชิงตัน

มีคนเคยบอกดิฉันว่า  หากเราไม่มีเวลาสวดสายประคำหรือยังไม่อยากสวด  ก็ให้มีสายประคำติดตัวไว้ เพราะลำพังการมีสายประคำติดตัวก็เป็นการสวดภาวนาและสามารถคุ้มครองป้องกันภัยเราได้แล้ว  ดิฉันประสบเหตุในวันหนึ่งและได้พิสูจน์แล้วว่าสิ่งที่ได้ยินมานั้นเป็นความจริง

ตั้งแต่เข้าวัยรุ่น  ดิฉันคลุกคลีกับยาเสพย์ติดจนกระทั่งยาเสพย์ติดเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของชีวิตไปแล้ว  ไม่ว่าดิฉันคิดจะเลิกเสพย์และมีความตั้งใจดีเพียงไร  ไม่นานต่อมาดิฉันก็จะกลับไปติดอยู่ในวังวนของการเสพย์ยาจนเป็นทาสของยาเสพย์ติดอีก

ค่ำคืนหนึ่ง ดิฉันตกอยู่ในสถานการณ์เข้าตาจน  ดิฉันไม่มีเงินติดตัวเลย แต่ ดิฉันก็ขาดยาเสพย์ติดไม่ได้  ยิ่งกว่านั้นดิฉันยังทำตัวเป็นคนโง่อย่างที่สุดด้วยการเอาชีวิตของตนเข้าแลกกับยาเสพย์ติด

ขณะนั้นดิฉันเดินอยู่บนท้องถนนไปตามย่านที่มียาเสพย์ติดขาย และพบพวกที่จะหายาที่ดิฉันต้องการให้ได้  พวกเขาพาดิฉันไปในมุมห้องร้างมืดๆ แห่งหนึ่ง  พวกเขามีด้วยกัน 4-5 คน  ดิฉันขอยาพวกเขา  แต่พวกเขาขอดูเงินของดิฉันก่อนซึ่งดิฉันไม่มีเลย   พวกเขาเป็นนักเลงหัวไม้และไม่ชอบการถูกหลอกให้เสียเวลาฟรีๆ  ดิฉันก็ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร  พวกเขาหัวเสียมาก  ผู้หญิงที่กร้านที่สุดในกลุ่มคนหนึ่งยื่นหน้าจนแทบจะติดกับหน้าของดิฉันตะคอกให้ให้ฉันเอาเงินสดออกมา ดิฉันจึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แกล้งทำเหมือนกับกำลังหยิบเงินออกมา ที่สุดดิฉันก็หยิบสิ่งที่มีอยู่ในกางเกงซึ่งก็มีอยู่เพียงสิ่งเดียวคือสายประคำ

ผู้หญิงที่กร้านคนนั้นเมื่อแลเห็นสายประคำก็หน้าซีดทันทีและผงะถอยหลังออกไป  เธอพูดด้วยเสียงที่ดังกร้าวขึ้นในทำนองว่าเธอไม่อยากข้องแวะกับดิฉัน“พวกแกอย่าไปยุ่งกับเธอ!” ตอนนั้นหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ เตรียมพร้อมที่จะใช้มีดฆ่าดิฉันอยู่แล้ว  แต่เสียงของเธอก็คำรามอย่างหนักแน่นซ้ำขึ้นอีกครั้งหนึ่ง “ฉันบอกแล้วไงว่า อย่าไปยุ่งกับเธอ!”   จากนั้นเธอก็เดินไปรวมกับพวกเขาและพูดว่า “ไปเหอะ  ไปที่อื่นกันดีกว่า” 

แล้วพวกเขาก็ออกไปกันหมดทันที  ปล่อยให้ดิฉันอยู่ตามลำพังในห้องที่มืดนั้น  สายประคำยังคงอยู่ในมือ  ดิฉันอ้าปากค้างด้วยความงุนงน  อำนาจของพระนางมารีย์และสายประคำอยู่ในจิตใจของดิฉันตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา 

แปลจากเรื่อง  “On a Dark Night”