เด็กชายผู้โดดเดี่ยว
เด็กชายมอซอคนหนึ่งนั่งอยู่ริมถนนข้างสวนแห่งหนึ่ง เขาไม่สวมรองเท้า เนื้อตัวสกปรก เขานั่งมองดูผู้คนเดินผ่านไปมา ไม่ได้แสดงอาการว่าจะพูดอะไร มีหลายคนที่ผ่านไป แต่ไม่เคยมีใครหยุด
วันต่อมา ผมตัดสินใจที่จะไปที่สวนนั้นอีก อยากรู้ว่าเด็กคนนั้นจะยังคงอยู่ที่นั่นหรือเปล่า... ใช่แล้ว เขายังอยู่ นั่งที่เดิมด้วยแววตาที่เศร้าๆ วันนี้ผมตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่าง ผมเดินไปยังเด็กน้อย อย่างที่เราก็รู้ว่าที่สวนแบบนี้ ไม่ใช่สถานที่สำหรับเด็กที่จะมานั่งเล่นคนเดียว ขณะที่ผมเดินไปหาเขา ผมเห็นว่าด้านหลังของเขามีความผิดปกติ ซึ่งนั่นน่าจะเป็นเหตุผลที่คนเดินผ่านไปและไม่ได้แสดงอาการจะช่วยเหลือหรือถามไถ่แต่อย่างใด ขณะที่ผมเขาไปใกล้ เด็กน้อยก็ก้มหลบสายตา เพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองแบบซึ่งๆ หน้า ผมเลยเห็นรูปร่างของของชัดเจนยิ่งขึ้น มันเป็นรูปที่ผิดปกติ ลักษณะดูงุ้มๆ
ผมยิ้มเพื่อให้เขารู้ว่าผมมาดี และมาคุยด้วย ผมนั่งลงข้างๆ เขาและเริ่มด้วยคำถามว่า “เป็นไงบ้าง?” เด็กน้อยทำหน้าตกใจและพูดตะกุกตะกักกลับมาว่า “ครับ” หลังจากที่จ้องมองตาผม เขาก็เริ่มยิ้มนิดๆ เราก็คุยกันเรื่อยๆ จนกระทั่งมืด คนที่เดินขวักไขว่อยู่เมื่อตอนเย็นๆ ก็แยกย้ายกันกลับบ้านหมดแล้ว เราสองคนอยู่กันตามลำพัง
ผมถามเด็กน้อยว่าทำไมเขาถึงได้เศร้านัก เด็กน้อยมองผมด้วยใบหน้าเศร้าๆ พูดว่า “เพราะผมไม่เหมือนใคร”
วันต่อมา ผมตัดสินใจที่จะไปที่สวนนั้นอีก อยากรู้ว่าเด็กคนนั้นจะยังคงอยู่ที่นั่นหรือเปล่า... ใช่แล้ว เขายังอยู่ นั่งที่เดิมด้วยแววตาที่เศร้าๆ วันนี้ผมตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่าง ผมเดินไปยังเด็กน้อย อย่างที่เราก็รู้ว่าที่สวนแบบนี้ ไม่ใช่สถานที่สำหรับเด็กที่จะมานั่งเล่นคนเดียว ขณะที่ผมเดินไปหาเขา ผมเห็นว่าด้านหลังของเขามีความผิดปกติ ซึ่งนั่นน่าจะเป็นเหตุผลที่คนเดินผ่านไปและไม่ได้แสดงอาการจะช่วยเหลือหรือถามไถ่แต่อย่างใด ขณะที่ผมเขาไปใกล้ เด็กน้อยก็ก้มหลบสายตา เพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองแบบซึ่งๆ หน้า ผมเลยเห็นรูปร่างของของชัดเจนยิ่งขึ้น มันเป็นรูปที่ผิดปกติ ลักษณะดูงุ้มๆ
ผมยิ้มเพื่อให้เขารู้ว่าผมมาดี และมาคุยด้วย ผมนั่งลงข้างๆ เขาและเริ่มด้วยคำถามว่า “เป็นไงบ้าง?” เด็กน้อยทำหน้าตกใจและพูดตะกุกตะกักกลับมาว่า “ครับ” หลังจากที่จ้องมองตาผม เขาก็เริ่มยิ้มนิดๆ เราก็คุยกันเรื่อยๆ จนกระทั่งมืด คนที่เดินขวักไขว่อยู่เมื่อตอนเย็นๆ ก็แยกย้ายกันกลับบ้านหมดแล้ว เราสองคนอยู่กันตามลำพัง
ผมถามเด็กน้อยว่าทำไมเขาถึงได้เศร้านัก เด็กน้อยมองผมด้วยใบหน้าเศร้าๆ พูดว่า “เพราะผมไม่เหมือนใคร”
ผมเลยพูดตอบไปว่า “เพราะเธอเป็นแบบนี้” เด็กน้อยก็ทำหน้าเศร้าไปอีก พูดว่า “ผมรู้ครับ” ผมเลยปลอบใจเขาว่า “เธอรู้ไหม เธอทำให้ฉันนึกถึงเทวดาน้อยๆ น่ารักและบริสุทธิ์ไร้เดียงสา” เขามองมาที่ผมและยิ้มออกมาอย่างช้าๆ แล้วก็ยืนขึ้น ถามว่า “จริงเหรอครับ?” “ใช่แล้ว เธอเหมือนเทวดารักษาตัวที่พระส่งมาให้คอยดูแลผู้คนที่เดินผ่านไปมา” เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่” แล้วก็ยิ้ม แล้วเขาก็กางปีกออก พูดว่า “ใช่แล้ว ผมเป็นเทวดารักษาตัวของคุณ” ว่าแล้วก็กระพริบตาใสปิ๊ง
ผมพูดไม่ออก ผมเจอเข้ากับตัวแล้วสิงานนี้ แล้วเทวดาตัวน้อยก็พูดต่อไปว่า “เมื่อใดที่คุณเริ่มคิดถึงคนอื่นนอกจากตัวคุณเองแล้วละก็ งานของผมก็จบแล้ว” ผมลุกขึ้นยืนแล้วถามว่า “เดี๋ยวก่อน ทำไมไม่มีใครหยุดเพื่อช่วยเทวดาเลยสักคนล่ะ?” เขามองมาที่ผมและยิ้ม, “มีคุณคนเดียวที่มองเห็นผมได้ และในใจคุณเชื่อ” แล้วเขาก็หายไป
ผมพูดไม่ออก ผมเจอเข้ากับตัวแล้วสิงานนี้ แล้วเทวดาตัวน้อยก็พูดต่อไปว่า “เมื่อใดที่คุณเริ่มคิดถึงคนอื่นนอกจากตัวคุณเองแล้วละก็ งานของผมก็จบแล้ว” ผมลุกขึ้นยืนแล้วถามว่า “เดี๋ยวก่อน ทำไมไม่มีใครหยุดเพื่อช่วยเทวดาเลยสักคนล่ะ?” เขามองมาที่ผมและยิ้ม, “มีคุณคนเดียวที่มองเห็นผมได้ และในใจคุณเชื่อ” แล้วเขาก็หายไป
content&view=article&id=320&Itemid=211
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น